açlığa gömdün bu canı niye toprağına güzellik tohumlarını eken benim kardeşlerim düşman oldu yine herbirine renklerini yüreklerini veren benim yokluğun dönüştü nefretime varlığına sancılanan bu öfkene ilaç benim ellerimi açtım beni duy diye çekinmeden söyle canım darılmam sözüne
uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni unut beni unut beni bu varlığım yok olmadan unut beni çürüt beni çürüt beni şu açlığım suç olmadan çürüt beni uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni