Şiir;
Ayrılıklar uyandırmalı kör yüreğimi.Cehennem yangınlarından ölmeden çıktıysa bed enim;Artık benim olmalıyım, benim.Yeter yüreğimi bir çift gözün ateşine rehin ve rdiğim.Ateş artığı değildir karşılığımız.Pusatını dağ sisinden alan,Firarını mer misine emanet eden, bir namludur bu eşkıya sevda ki;Zulasında asılı durur kefenl ediği ölümü.Ellerinin çeliğine su verilmiştir ta Adem`den beri.Bilir ve intihar cüretiyle yoklar yüreğinin tetiğini.Güneşin kızılca kıyametine çatar kuruyan umu t dallarını.Yanacaksa cehennemden beter yanmalı!Kim anlar ki eşkıyanın sağlamlığ ını;Özleminin çiseyle yıkanmış şafak değerini, kim?Hani ellerine kuşlar İnerdi, kardan üşüyen kuşlar.Bahçen kuş sevinçleriyle inlerdi ay Şahrud.Eşkıya yüreğime çığ düştü, üşüyorum ha, aç ellerini…
Geldim mutsuzluğumla, yürek susuzluğumla.
Koynuna al demiyorum eşikte koyma beni.
Koynunda yatır demem, yeter ki bağışla beni.